ترجمه : واحد تحقیق و توسعه شرکت بهاوند دارو
چکیده :
جذب سلنیوم و مس در نشخوارکنندگان بسیار کمتر از غیرنشخوارکنندگان است. جذب پایین این عناصر در نشخوارکنندگان به دلیل تغییراتی است که در محیط شکمبه برای آن‌ها اتفاق می‌افتد. زیست فراهمی سلنیوم هنگام بالا بودن غلظت گوگرد در جیره و وجود گلیکوزیدهای سیانوژنیک در برخی لگوم‌ها کاهش می‌یابد. استفاده از سلنویم آلی در شکل سلنومتیونین و یا سلنیوم مخمری منجر به افزایش بیشتر غلظت سلنیوم در بافت‌ها و شیر نسبت به سلنیت می‌گردد. غلظت بالای مولیبدن در جیره غذایی به همراه غلظت‌های متوسط تا بالای گوگرد منجر به تولید تیومولیبدات‌ها در شکمبه می‌گردد. تیومولیبدات‌ها جذب مس را به میزان قابل توجهی کاهش می‌دهند. همچنین گروهی از تیومولیبدات‌ها جذب شده و می‌توانند در سوخت و ساز مس اختلال ایجاد کنند. مستقل از مولیبدن، غلظت بالای گوگرد احتمالا به دلیل تشکیل سولفید مس جذب را کاهش می‌دهد. علاوه براین غلظت بالای آهن در جیره منجر به کاهش زیست فراهمی مس خواهد شد. عوامل تغذیه‌ای موثر بر زیست فراهمی روی در نشخوارکنندگان هنوز شناخته شده نیستند. فیتات به دلیل تجزیه توسط فیتاز میکروبی جذب مس را در نشخوارکنندگان تغییر نمی‌دهد. جذب منگنز در نشخوارکنندگان بسیار کم است و در مطالعات اندکی گزارش شده است که غلظت بالای کلسیم و فسفر در جیره جذب منگنز را کاهش می‌دهد.
جهت دریافت فایل مقاله اینجا کلیک کنید.
